Cahit Zarifoğlu Sözleri

Cahit Zarifoğlu Sözleri İnsanoğlu yeryüzünde var olduğu günden bu yana her dönemde adından gıptayla söz ettiren ve insanlığa fayda sağlayacak eserler ortaya koyan isimler var olmuştur. Bu isimlerden birisi de Cahit Zarifoğlu’dur. İnsanlığa fayda sağlayan ve edebi değeri yüksek olan günümüzde çok fazla ünlü sözleri vardır. Bu sözlere her edebi kişilik kendi kaleminin gücü doğrultusunda katkılar sağlamıştır.

Bu makalede ve Cahit Zarifoğlu Cahit Zarifoğlu Şiirleri Cahit Zarifoğlu Alıntıları Cahit Zarifoğlu’nun En Ünlü hakkında bilgi sahibi olabilirsiniz.

Cahit Zarifoğlu sözleri de bu sözleri önemli ölçüde katkı sağlayan sözler arasında yer alır. Tam adı Abdurrahman Cahit Zarifoğlu olan yazar, 1 Temmuz 1940’ta Ankara’da dünyaya gelmiştir. Çocukluğu Ankara, Siverek ve Maraş’ta geçmiştir. Buralarda ilk ve ortaöğretim eğitimini aldıktan sonra İstanbul Üniversitesi Edebiyat Fakültesini kazanmış ve Alman Dili ve Edebiyatı eğitimi almıştır. Kaleme aldığı şiirlerin neredeyse hepsi Diriliş dergisinde yayımlanmıştır. Yedi Güzel Adam, İşaret Çocukları, Bir Değirmendir Dünya gibi özel ve kaliteli eserleri edebiyata kazandıran Zahit Zarifoğlu, 1947 yılında hayata gözlerini yummuştur.

Kendisi bu dünyadan göçüp gitse de insanlığa kazandırdığı sözler, okuyan her insan için ayrı anlamlar ifade eden sözler olmuştur. Günümüzde halen okunan bu sözler, aynı zamanda insanların birbirlerine sıklıkla gönderdiği edebi sözler arasında da yer alır.

Editörün Seçimi ile En Duygusal Cahit Zarifoğlu Sözleri

1. “Kimi zaman yıldızlar susar, sen konuşursun, kimi zaman yeryüzü susar, sen konuşursun.”
2. “Gözlerinden akan damla yaş, gönlüme düşen katrelerdir.”
3. “Bir nefesle başka diyarlara yelken açmak, hayata başka pencerelerden bakmaktır.”
4. “En güzel mevsim, gönlün baharıdır.”
5. “Kalbinde bir çiçek bahçesi açtıran insanı unutma.”
6. “Bir gönül kapısı açabilmek, insanı insan yapan en büyük nimettir.”
7. “Sevginin gücüyle var olmaktır yaşamak.”
8. “Önce insan olmayı öğrenmeli, sonra insanlar arasında insanca yaşamayı.”
9. “Dinlemek, sevgiyle bakmak, gönüle hoş gelen bir bakışla selam vermek, insanı insan yapan değerlerdir.”
10. “Gökyüzünden yere bir aşk düşüyor, gönlüme düşen katrelerden daha değerli.”
11. “Sessizlik, en güzel duyguların ifadesidir.”
12. “Gerçek sevgi, sözle değil, kalbin sıcaklığıyla hissedilir.”
13. “Gönül bahçesine düşen katreler, insanı sonsuzluğa taşır.”
14. “Gönlün gökyüzünden yeryüzüne uzanan bir yolculuğu vardır.”
15. “Aşk, gönlün bahçesinde açan en güzel çiçektir.”

Cahit Zarifoğlu’nun sözleri, duygusal ve içten bir dil ile yazılmıştır. Eserlerinde sevgi, insanlık, aşk ve güzellik gibi temaları işler ve okuyuculara derin duygusal deneyimler yaşatır.

Cahit Zarifoğlu Sözleri

• Kuşlara takılıp gidiyor aklım.
• Şu küçücük kalpte nice hakkın yüklü.
• Bir ölüm vefalı bir de sonbahar.
• Bir tabut düşün, içinde ben, içimde sen.
• Düştümse sana bakarken düştüm.
• Az ağlıyoruz, dünya bu yüzden çok kirli.
• Bitti o şiir, başka mısra gerekmez.
• Filistin bir sınav kâğıdı her müminin önünde.

Ben onunla içimden konuşuyordum.

Hayır kalbim yorulmadım hayır hayır yıkıl daha.

Şöyle olmuş: Ben sen demişim sense sen.

Gökyüzüne bakmayanların kalbi daha çok kirlenir.

Şöyle irice bir kelime bul ok atsın yüreğime.

Bize sözlerimizden çok yüreğimizden anlayan gerek.

Sen dağ gibi kurul ben zerre bir yer tutayım.

Farz et körsün olabilir. El ele tut. Taş al ve at. Kâfiri bulur.

Bir şehir kadar kalabalıktır bazılarının yalnızlığı.

Gelecektim ama daha kötü bir hatıram olsun istemedim.

Ah şu yalnızlık kemik gibi ne yana dönsem batar.

Aradığımızın ne olduğunu biliyorsak arayacağımız yer bellidir.

Ateşe hakiki bir çay koyalım. Şehri unutanlardan olalım.

Bazen yağmur olmak ister insan. Yağmak ister sevdiğinin yüreğine.

Zira, gökyüzüne bakmayanların kalbi daha çabuk kirlenir.

Kapı aralığından baktığımda görebildiğim en güzel şeydir yaşamak.

Az az ölüyoruz her gün yağmurdan havadan bahseder gibi.

Aklımdan çıkmıyorsun dedim. Başka türlüsünü yorgunum anlatmaya.

Değil mi ki kavuşmalarımız topal. Ayrılıklarımız koşar adım.

Aklımdan çıkmıyorsun dedim. Başka türlüsünü yorgunum anlatmaya.

Başıma düşmüş sevda ağı. Bir başıma tenhalarda kahroldum.

Adam acı mümkün olduğu kadar kendi içine aksın diye yüzünü öne eğmişti.

Ve insan en çok göğe vurgun. Sonra zifiriliğe, şiire ve hep Allah’a.

Bir duruşu olmalı insanın. Bir bakışı, bir anlayışı, bir aşkı, bir davası olmalı.

Uçmayı öğrenmeden göçmeye mecbur kalmış bir kuş gibi kalbimiz.

Oturup konuşsak geçerdi belki her şey, başını alıp gitmek sevdaya dahil değil.

Dedim ya işte bocalıyorum. Yeniden yaşamaya başlamak kolay mı?

Bilmediğim ve ne yapacağı belli olmayan bir duyguyla hırpalanıyorum boyuna.

Nereye kadar kendinden kaçabilirsin? Ya bir daha geri dönemezsen…

Dedi ki sen şairsin elindeki bu taş ne? Dedim ki şair aşka boyun eğer zulme değil!

Seni sevmek merhamettir Kudüs. Seni sevmek Peygamber duası gibi.

Bir gün elbette sofraya birlikte çökeriz. Sen dağ gibi kurul ben zerre bir yer tutayım.

Evet hatırladım küçük basit şeyler yetiyor kederlenmeye. Ya mutluluğa?

Ölü kalbimiz dirileydi hakka dönüp sadakayla yıkanaydık dünyaya hiç meyletmeyeydik.

İçim, ey içim. Bu yolculuk nereye? Yine bir şehrin ölümünü başlatır gibisin.

Sevgisizliğinin dayatıldığı coğrafyalarda aşk şiiri yazmak bile başlı başına baş kaldırmaktır.

İnsan sevmeli; bazen bir insanı yahut da bir ağacı ya da kanadı kırık bir kuşu.

Yaşamak bir perde gibi kalkıyor aramızdan. Zamansız mekânsız bir tünel başındayız şimdi.

Çok geçmeyecek aradan şöyle diyeceğim: Bulutlar açmadı, mavi gök orda mı?

Bana hissettirdiklerini seviyorum, sanki her şey mümkünmüş gibi, sanki yaşamaya değermiş gibi.

O sabah ezan sesi gelmedi camimizden. Korktum bütün insanlar için bütün insanlık adına.

Şimdi yoksun üstelik uzaktasın ellerin yapayalnız biliyorum gözlerin dalıyor yine hep benim için olmalı.

Merhamet capcanlı bir kuştu insan kalplerinde. Bir ölçü bir adaletli ki eşi emsali bulunmaz.

Vicdanen rahat olmamız yetmiyor. Başkalarının hakkımızda yanlış kanaatler edindiğini görmek üzüyor bizi.

Bir gün ister istemez karşısında olacaksın kaçtıklarının. Dua et o gün henüz mahşer olmasın.

Çıktığım her yerin kapısını sert kapatmamla tanınırken, senin kapın çarpmasın diye arasına elimi koydum.

Rüzgâr nereden eserse essin güzeldir. Alevler bir ayrı âlemdir. Dirlik sevinçtir göç içimizedir.

Kalbinizi yumuşatın ama iradeniz sert olsun. Kelimelerinizi yumuşatın ama nüfuzunuz kuvvetli ve derin olsun.

Yıkılmak binaya mahsus bir şey değil ki, Züleyha. Bir insanın, bir cümle ile yıkıldığını gördüm ben.

Hayalimin ayağı yere değmiyor henüz. Onun gerçekleşmesine dayanacak onun yükünü kaldıracak topraklarım yok.

Ehli takva olun ehli secde olun. Farzları alenen yerine getirin. Nafileleri kendi nefsinizden bile gizleyin.

Bu dünya soğuk… Rüzgâr genelde ters yöne eser. Limon ağaçları kurur. Bahaneler hep hazır. Güzel günler çabuk geçer.

Alnı secdeye inen insanların sesleri birbirine bağlanabilirse ancak o zaman sokaklar meydanlar ardına kadar açılır.

Biz kendimizi hep doğru yoldan ayrılmamış kabul eder ve dünyanın bir imtihanhane olduğunu hep başkaları için düşünürüz.

Ayrılıkla başım belada gözlerini çevir gözlerime yoksa ben sensiz bu sessizlikle. Deli gibiyim sensiz bu sensizlikle.

Ve önemli olan ‘an’dır. Onu ibadet sabır anlayış tevazu ve merhamet ile anlamlı hale getirmek mutluluğun ta kendisidir.

Büyüklerin ellerinden küçüklerin gözlerinden Suriye’nin toprağından Bosna’nın bayrağından Gazze’nin gözyaşından öpüyoruz.

Haydi bir şeyler daha yazayım diye kaleme sarılmayın. Beklemeyi bilin. Susayınca acıkınca nasıl anlıyorsak yazmak anını da anlarız.

Diline bir düğüm at ve otur. Dinle. Gıybet ve dedikodu münakaşa ve cedel su-i zanlarla dolu söz varsa ya durma ayrıl ya da engelle.

Buruşturularak atılmış bir kâğıt parçası gibiyim. İçimde kalkıp gidenlerden doğan boşlukların ağırlığı… Ve sevmek. Ve korkmak ve nasıl uzaydaymışım gibi yalnızım.

Bu dünya soğuk. Rüzgâr genelde ters yöne eser. Limon ağaçları kurur. Bahaneler hep hazır. Güzel günler çabuk geçer. İçimiz hep bir hoşçakal ülkesi.

İnsan kendi mutlu olma imkânını görebilmeli. Mutluluksa filmlerin romanların içinde değil kendi yaşadığımız basit hayatın içindedir. Ve önemli olan yaşanılan andır.

Bakıyorsunuz zulmedilenlerin tek ortak özelliği var Müslüman oluşları ve zulmedenlere bakıyorsunuz onların da bir tek özelliği var Kâfir oluşları veya küfre hizmet edişleri.